Επίμονα παρατηρώ
ετούτη τη φωτογραφία
με τη διαβρωτική ομορφιά.

Το ανθισμένο πρόσωπο
ν’ αποθεώνει τις σκιές
με θαλπερότητα.
Δύο γαλάζια φλόγιστρα
διαπεραστικά κι αλαφιασμένα
κυνηγούν τα λόγια μου ν’ ανάψουν
Τα χείλη
πορφυρόχροοι αφηγητές της νιότης
στοχάζουν γλυκοχάραχτες αυγές
άχραντων αποθυμιών
Και εκείνα τα φιλήδονα μαλλιά
μαρμαρωμένα βλέμματα να ψάχνουν
χάδια να γίνουν στο άψυχο χαρτί
που ανασταίνεται και ανασταίνει.